... 
این سلسله مراتب نامه های عاشقانه ای هست که هر چند سال یک بار نوشته میشه . 
بسیاری از دوستان، حتی از خارج از ایران بعد از انتشار کتاب اول نثر من جواب تک تک این نامه ها رو دادند 
و این برای من خیلی زیبا بود و نامه های خواننده گان رو در کتاب دوم چاپ کردم . 
اولین کتاب من "پروانه ات خواهم ماند " نام داره . 
داستان این برمی گرده به کارگردان خوب شبکه سه تلویزیون ایران آقای کاشانی که من خیلی ازشون تشکر می کنم 
و همیشه هم گفتم که آغاز کار من با ایشون بود . 
ایشون کارگردان یک برنامه تلویزیونی بودند به نام "شب های تابستان " که از شبکه اول سیما پخش می شد . 
قرار یک مصاحبه ای رو برای من و برای المپیاد گذاشتند و در اون سوالاتی می کردند . 
در این سوالات رسیدیم به شعر و ادبیات و آخرش گفتند یک تفعل به حافظ بزن و بخون . 
اتفاقاً شعر"چو بشنوی سخن اهل دل نگو که خطاست " در اومد . 
اون رو خوندم و تموم شد . 
چند ماه بعد از اون مصاحبه با من تماس گرفتند و گفتند که یک جنگ اجتماعی رو در شبکه سه سیما تشکیل دادند 
و به من گفتند که تو حاضری اجرای بخش ادبی اون رو به عهده بگیری؟ 
این کار رو قبول کردم و کار خیلی قشنگی هم بود . 
یک سال و نیم این کار رو به شکل مداوم انجام دادم که خوشبختانه با استقبال خیلی زیادی هم مواجه شد . 
من هفته ای یک بار باید همه نامه ها رو بررسی می کردم و جواب می دادم . 
تا اینکه این برنامه هم مثل همه قصه ها و نامه ها تموم شد . 
بعد از این کار آقای کاشانی پیشنهاد کردند حالا شعرهایی که توی این جنگ خوندی رو در قالب یک کتاب ارائه بده . 
من هم این کار رو کردم و همین جا از نشر معین و پروین هم تشکر می کنم 
و از ناشر بسیار گلم آقای رامسری که هر سال به من قول دادند که برای اردیبهشت که نمایشگاه کتاب هست، کتاب من رو برسونند . 
تا حالاهیچ وقت هم بد قولی نکردند و من هم خیلی ازشون تشکر می کنم . 
رشته دبیرستان من انسانی بود اما رشته دانشکده من متاسفانه حقوق قضایی دانشگاه تهران بود . 
من خودم ادبیات رو دوست داشتم . 
زمان انتخاب رشته که رسید، همه مخصوصاً کادر مدرسه ای که توش تحصیل می کردم گفتند به خاطر معدلت حقوق بخون ! 
من فکر می کردم شاید قسمت های عملی این رشته بتونه من رو جذب بکنه . 
مثل رفتن به دادگاه، زندان ها و ... 
چون این جاها با احساسات مردم ارتباط داره و میتونه برای کسی که عشق به شعر و ادبیات داره مؤثر باشه. 
ولی متاسفانه ما حتی یک جلسه عملی هم توی دانشگاه تهرانی که این همه ازش صحبت می کنند نداشتیم ! 
یعنی چهارسال تئوری خوندیم . 
ترم دوم بود که من متاسفانه متوجه شدم و دیدم که نمی تونم این رشته رو تحمل کنم ! 
اما به اصرار مادرم این چهارسال رو تموم کردم و کاملاً درس رو بوسیدم و گذاشتم کنار ...                          

اين مطلب را به اشتراک بگذاريد :

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: